domingo, 13 de enero de 2008

La flor del mal

o Cuando los problemas se multiplican.



¿Por qué Núria ya no es Núria? ¿Por qué la miro a los ojos y no la veo?


Veo en sus ojos una mirada diferente, amarga de supuesta experiencia, la sonrisa ahora es un gesto torcido y su risa suena metálica y forzada.


Crece torcida, con mala guía, volviéndose amarga por la amargura que en ella vuelvan los demás burlándose de ella, llenándose de espinas punzantes. Parecía más madura años antes, ahora veo en ella una niña que no sabe lo que quiere y que cuanto más experimenta más decrece.


La miro y la veo más pequeña que antes, pero metida dentro de ropa de persona mayor y fumando y bebiendo como una persona mayor. Pero a mis ojos se vuelve cada vez más chiquitita y me dan ganas de llorar, de ser su madre y arroparla.


Y que alguien me arrope a mí, por favor, que tengo frío y estoy sola y necesito acurrucarme entre suaves sábanas de franela y pesadas mantas de lana y dormir, dormir, dormir como un lirón hasta que todo pase y pueda volver a ser feliz de verdad, a reír sin una sombra de preocupación, a poder mirar a todo el mundo y todos los asuntos.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Preciosa, la sombra de preocupación siempre existirá. Sólo debes ser feliz y reír, con todas estas cosas detrás, a pesar de ellas, porque los problemas van a existir y siempre. Yo también tengo sueño.Por cierto, de mi ciudad son Los del Río, ehhhhhhhhhh, Macarena, así que imagina el nivel musical. Muxu pila.

Cris dijo...

Querida Aranzazu, es difícil hacerse a la idea, pero creo que las preocupaciones son como un huesped pesado que nunca termina de irse de casa y sólo venía para unos días. Supongo que cuanto mayor se va haciendo uno mayores son los problemas y preocupaciones, pero ya sabes que todo depende del color del cristal a través del que se mire. Te regalo una frase que leí hace mucho y de la que doy fe. Es de Montesquieu: "No hay preocupación en el mundo que no me haya curado una hora de lectura"
Ánimo, y desde la lejanía te mando todo el calor de un abrazo.

Animal de Fondo dijo...

Pues yo no veo, Arantxa, que la cosa vaya mal, todo lo contrario, me parece.
Tal vez Nuria ya no sea Nuria porque vaya cambiando, pero más bien pienso que los que estamos cambiando somos nosotros. Tal vez nos parecía más madura cuando nosotros estábamos más inmaduros y ahora, si hemos crecido más rápido, Nuria refleja nuestro cambio.
Y ya dijimos que no hay éxito o fracaso nuestro en las decisiones de Nuria, porque no está en nuestra mano su comportamiento, ni debe estarlo, claro. Siendo un poco bruto, diré que alegrarnos o entristecernos por sus decisiones es como alegrarse o entristecerse porque el Sol sale hoy a tal hora. Es verdad que somos humanos y, si a Nuria le va bien nos alegraremos. Pero yo vería más causa de tristeza en abandonarla, que eso sí somos libres de hacerlo, y más causa de alegría en insistir, llamarla, atenderla, buscarla, que ese si es oficio que podemos desempeñar.
La razón por la que me acordé de Nuria, unos comentarios más atrás, es porque pensé que podría ser el botón de nuestra nave que nos lleve al hiperespacio, como en la guerra de las galaxias, que tan poco le gusta a nuestra amiga Jueves. Me explico: siguiendo con la imagen de las alas rotas, no es suficiente el ser capaz de volar; yo creo que solamente volando y volando alto nos alejaremos de los picotazos. Y ocuparse de Nuria, por Nuria, ahí está el problema, ocuparse de Nuria por Nuria, no ocuparse de Nuria por nosotros, es un viaje espacial tan bueno como cualquier otro. Si estás ocupada en hacer el bien, ciertas miserias te quedarán más lejos. A su altura, los insultos y las humillaciones pueden ser montañas, pero vistas desde lo alto, tal vez, digo tal vez, puedan verse de forma que la respuesta que nos salga sea: niño, no molestes ahora, ¿no ves que esta conversación es de mayores?
Ayudar a Nuria nos va a ayudar a nosotros sin duda, pero te insisto en que la clave está en ayudar a Nuria por Nuria, no por el bien que inevitablemente eso nos hará a nosotros. Esa es la posición que te toca defender y, si la pierdes, todos perdemos. Y si la ganas, y ganarla no depende de los resultados, todos ganaremos.
No sé, o yo estoy corto de vista o tú estás muy cerca de poder arropar más que de querer ser arropada. Tienes la cabeza necesaria para ello y seguramente ya has conocido la cantidad de dolor que se precisa. Yo sí creo que vas a ser feliz de verdad y reír sin una sombra de preocupación. Vete al hiperespacio.
Mientras tanto, dices que estás sola, así que pediré en préstamo para ti unas frases que en mi cerebro fueron como una explosión un día. Te copio el párrafo entero:
"Mientras, como te debo el pequeño presente de cada día, te diré lo que hoy me ha deleitado en Hecatón: "¿Me preguntas qué progresos he realizado? He comenzado a ser amigo de mí mismo". Grande fue el progreso que hizo: nunca más se encontraría solo. Puedes estar cierto que este hombre es amigo de todos. Consérvate bueno."
Bueno, y aquí termina el comentario, pero al final me ha entrado ganas de hacer una maldad; está todo demasiado serio y solemne, me parece, así que tomaré venganza de tu Muxu pila, que yo no entendía y te pondré algo que no entiendas tú, ale. De paso le hacemos rabiar a Jueves, que dice que habla poco ¡Y sabe lenguas muertas! Y como eso me da una envidia tan grande que nunca se lo perdonaré, le pongo la tarea de traducir para ti:
"Amico aliquis aegro adsidet: probamus. At hoc hereditatis causa facit: uultur est, cadauer expectat. Eadem aut turpia sunt aut honesta; refert, quare aut quemadmodum fiant. Omnia autem honesta fient, si honesto nos addixerimus idque unum in rebus humanis bonum iudicauerimus quaeque ex eo sunt; cetera in diem bona sunt."
No digo el autor ni la época para fastidiar.

Jueves dijo...

Clearly...

Un ami se tient auprès du lit de son ami malade; c'est fort bien : mais s'il le fait dans l'attente d'un héritage, c'est un vautour qui attend un cadavre. Ainsi les mêmes choses sont indifféremment honteuses ou honorables; c'est l'intention et la manière qui importent. Or toutes nos actions seront honorables, si nous nous sommes une fois attachés à l'honnête, si nous sommes en possession de considérer comme l'unique bien sur la terre l'honnête et ce qui en porte l'empreinte. Les autres biens ne le sont que par circonstance.

isn't?

Aranzazu dijo...

No sé latín -alguna expresión como grosso modo, cogito ergo sum y poquito más- pero conozco bastante bien la lengua de nuestros vecinos los de la Fgans. ¡Gracias, Jueves!

Muxu pila para todos.

Animal de Fondo dijo...

是的